Ons leven in Spanje begon met een huis in een bergdorp in de Sierra Nevada. Klik voor foto’s El tejado, het huis met het pannendak, is alom bekend in ons dorp en in de wijde omtrek, want dit huis is een van de weinige huizen met een dergelijk zadeldak met tejas Arábe. In Las Alpujarras hebben de huizen juist platte daken, een erfenis uit de Arabische tijd, die in dit deel van Al Andaluz rond 1568 eindigde.
Wij kochten het huis in 1998 onder andere om dit bijzondere dak. Het was liefde op het eerste gezicht. Dat we het huis Viña y Rosales noemden, dankzij de rozen en de wijnranken in de grote tuin, maakt de dorpelingen niks uit. Ons huis blijft El tejado (spreek uit: tegao) heten.
Dat we het dak moesten vernieuwen wisten we. De vorige eigenaar had over de oude pannen lappen aluminiumteer gelegd, foeilelijk, maar het dak deed wat het moest doen: bedekken. We wisten de renovatie voor ons uit te schuiven, want iedere urgentie ontbrak. Totdat het in 2009 op 18 december begon te regenen. De kerstdagen brachten we binnen bij de haard door, terwijl buiten bezemstelen regen binnen een half uur een emmer vulden.
Iedereen klaagde over lekkage, wij leken nergens last van te hebben. Nu ja op een paar plekken na, want deze regen was meedogenloos voor ieder huis. Wegen zijn ingestort, rotsblokken verschoven en begraafplaatsen stonden onder water.
18 april 2010 stopte het met regenen. Een stralende dag volgde, de zon brak door, het land dampte. Ons huis bleef echter naar natte mest, stro en gips, de ingrediënten van goede leembouw, ruiken. Eind mei zag ik op zolder witte wolken schimmel aan de balken kleven. Met een keukentrap klom ik naar de nok en duwde tegen het riet dat op de balken lag, de holle stengels hadden als spons gefungeerd en het water droop over me heen. We constateerden dus dat ook wij niet verschoond waren gebleven. We hadden flinke lekkage gehad.
De renovatie van ons dak werd urgentie nummer 1.Even bij de gemeente een bouwvergunning aanvragen en dan zouden we het in de zomer van 2010 mooi kunnen aanpakken.
De technische man van de gemeente dacht anders: ‘Niks renoveren. Jullie moeten je dak plat maken, alle huizen zijn hier plat.’
‘Ja maar, dit huis heeft al driehonderd jaar een tejado. Plat maken is een heel andere constructie, en heel veel duurder,’ riep ik, naar adem snakkend. Hoe kon die man zo barbaars zijn. ‘Qué barbaridad,’ riep ik dan ook. (Een plat dak geeft wel meer ruimte, dacht ik, maar we hebben ruimte zat en om nog meer schoon te maken, zitten we niet op te wachten)
Iedereen was het met ons eens, el tejado moest tejado blijven. Met hulp van Paco Ruiz, de buurman, kwamen we in contact met een architect van monumentenzorg in Granada. Hij had echter geen enkele haast. Enfin, hier kort ik het proces van ergernis en frustratie maar wat in. Een half jaar geleden kregen we de lang verwachte vergunning. De wolken schimmel waren na een extreem droge winter en voorjaar wel verdroogd. Die hebben nu plaats gemaakt voor wolken stof. We zijn dus begonnen: op 18 juni 2012.
Marjet Maks 