Onkruid vergaat nooit

Aprilregen –  Het plenst op het terras, klatert in de vijver, de bomen druipen. Natte regen. Een pleonasme, maar het is echt waar. In Andalusië heb je ook droge regen en die valt er genoeg.  Je hebt er weinig aan, het regent maar je wordt niet nat. In april is deze natte regen zeer welkom, waarschijnlijk het laatste vocht van enig belang voor de komende zes maanden. Dus zijn we dolblij met de regen deze week, hardnodig voor de uitdrogende natuur.

Maar zo’n kletsnatte tuin betekent ook dat er niet in valt te werken. Ook weer heerlijk, want soms ga ik gebukt onder de grote tuin, en voel me net als Sisyphus. Altijd maar weer loop ik, ook meestal gebukt, er met een handvol onkruid doorheen. Genieten is er nauwelijks bij: ik zie alleen maar fouten, werk en onkruid. Veel onkruid: hardgras, bolletjesgras, bloeiend gras, akkerwinde, brandnetels en nog veel meer onverlaat groeisel, dat ik nooit geplant heb.

Mien Ruys, mijn grote voorbeeld, zei over oprukkend zevenblad het volgende: “Je kunt het beste verhuizen als je je er niet meer tegen opgewassen weet. Of je moet het accepteren. Het is ook mooi als het bloeit en het is lekker en gezond. Het is een kwestie van prioriteiten stellen.” Wijze woorden die voor heel veel zaken in het leven gelden. Accepteer het lot, als je er niet meer tegen kunt vechten. Dat geeft een hoop rust.

Klaagstand uit. Het voorjaar is misschien wel een van de heerlijkste periodes van het jaar. En aangezien we door de pandemie nergens heen kunnen is het dubbel en dwars genieten in onze tuin. Ook voor onze drie honden die hun vaste loopjes hebben en hun paadjes uitslijten tussen de planten. De tuinbonen staan een halve meter boven de grond en groeien als kool maar er zit nauwelijks een boon aan. Ik heb tomatenplanten gekocht, paprika’s en aubergines. Voor het eerst niet uit eigen zaad opgekweekt. Ik kan niet wachten tot ik de groente kan oogsten. Eindelijk even geen tomaten en paprika’s eten die in de plastic kassen beneden ons in de vallei gekweekt worden.

Je begrijpt het al, ik accepteer mijn lot. Verhuizen zit er even niet in. Ik zal dus moeten genieten van het weelderig tierend en rankend onkruid. De akkerwinde met haar mooie witte bloempjes en sterke groeikracht adoreren. Straks zal ik een lekker brandnetelsoepje brouwen en in de nazomer maak ik foto’s met tegenlicht van bloeiend gras. Dat is immers ook prachtig.