Schaduwreis

In Vruchtbare Aarde verschijnt iedere drie maanden mijn column over mijn leven in een Spaans bergdorp. Bij deze weer eens een bijdrage op mijn blog, die gaat over Schaduwreis!

Ik was nog geen veertig toen vriend, hond en ik besloten om te verkassen naar een bergdorp in de Sierra Nevada. Een dorp met een traditionele, agrarische bevolking. De mannen met strohoed en gereedschap over de schouder liepen achter de ezels naar het land om te ploegen, te zaaien, water te geven en te oogsten.
De vrouwen, in geruite huisschorten, veegden de straat voor hun voordeur; ze deden boodschappen, verzorgden de planten aan de gevel en kookten het middageten. In het voorjaar plukten ze wilde venkel en andere planten uit de natuur voor de puchero, de dikke soep op basis van kikkererwten of linzen, aardappelen en heel veel spekvet.
In de zomer droogden ze tomaten en vijgen op de daken; in de nazomer regen ze de rode puntpaprika’s aan draden en hingen die aan de gevels te drogen. Ze raapten de amandelen die de mannen uit de bomen hadden geslagen en hielpen in de winter met de olijvenoogst.

Vlak voor de schemering wandelden ze luid kwetterend in groepjes langs de weg naar het volgende dorp voor hun sociale vertier. Ze waren de zestig al ruim gepasseerd, maar wat waren  ze romantisch toen.

Leef-tijd

We zijn twintig jaar verder. Wij behoren nu zelf tot de generatie van de zestigers, terwijl de dorpelingen van toen stramme tachtigers zijn, met couperose wangen en ouderdomsringen in de ogen – als ze ons al niet ontvallen zijn aan Alzheimer, kanker of ouderdom.
Hun leeftijd, de mijne, onze geleefde tijd, de oudjes om ons heen – het maakt me bewust van leef-tijd. Hoe zullen wij oud worden hier op onze berg? Moeten we niet eens verkassen? Maar waarheen? Is dit niet de beste plek op aarde? Stil ja, en eenzaam soms – maar die weldadige rust, het eenvoudige leven en de overdosis aan natuur zijn ook verslavend. Ze inspireren mij om te schrijven en Raúl is weer aan het schilderen.

Mari Gold

Steeds vaker ontstaan mijn verhalen uit herinneringen en gebeurtenissen uit mijn eigen leven. Nou zijn die niet voor iedereen even interessant, dus ik verzin er graag het nodige bij. Zo ontstond jaren geleden een verhaal waarin een licht dementerende, oudere dame een bed & breakfast runt in een bergdorp in Andalusië. Ik maakte van haar een Engelse en noemde haar Mari Gold, naar de vele goudsbloemen in mijn tuin.
Haar verhaal heet Goudsbloemen in de vallei en vormt het derde deel van de trilogie In het land van het lopend licht – een familiegeschiedenis die nog in mijn ‘te-publiceren-la’ ligt.
Mari heeft een rijk leven achter zich en leeft op haar herinneringen. Veel te jong kreeg ze een kind dat ze afstond aan een kinderloos echtpaar zonder hun naam en adres te kennen.
Ze vond haar bestemming in Spanje en voelde zich opgenomen in het dorp waarin ze neerstreek. Ze flirtte met Spaanse mannen, werkte in haar tuin en versierde de gerechten die ze voor haar gasten bereidde met de bloemblaadjes van de goudsbloemen.
Haar ‘kinderloosheid’ echter knaagde aan haar geweten. Ergens op de wereld liep haar zoon rond. In mijn trilogie wordt Mari’s verhaal afgewisseld met het verhaal van de zoon die ze nooit gekend heeft. Hoe groeide hij op? Zoekt hij zijn biologische moeder? Als lezer leer je veel over die twee mensenlevens. Helaas, moeder en zoon zelf weten niets van elkaar. Tot op een dag…

Afslag

Een tijd geleden deed de mogelijkheid zich voor om al iets van Mari’s verhaal te publiceren. Voor de door dertien auteurs geschreven koepelroman Schaduwreis heb ik een hoofdstuk uit Goudsbloemen in de vallei omgewerkt tot een kort verhaal – een van de dertien verhalen in Schaduwreis.
Mari drijft in dit korte verhaal, net als ik, een B&B in een bergdorp in de Sierra Nevada in Andalusië. We hebben nog veel meer gemeen, maar dat vertel ik niet, want dan geef ik te veel weg….
Rode draad in Schaduwreis is de zoektocht van de hoofdpersoon, Nadine, naar haar vader die ze nooit heeft gekend. Na het overlijden van haar moeder vond ze een doos aan haarzelf gerichte ansichtkaarten, verstuurd uit dertien verschillende landen. Afzender, steevast: ‘Chris, je vader’. Aan de hand van die kaarten reist ze door Europa, in de hoop meer over hem te weten te komen.
Een van die kaarten komt uit Spanje – uit het dorp waarin ik woon. Voor Nadine een reden om Mari op te zoeken in haar Spaanse woonplaats, zij zou haar vader gekend hebben. Inderdaad, Mari kent een zekere Chris, ze heeft zelfs foto’s van hem.
Door Nadine’s gevraag naar haar vader wordt Mari geconfronteerd met haar eigen herinneringen aan haar vader, en aan het kind dat ze kort na de geboorte heeft afgestaan. Zo maakt Nadine met haar komst iets los in Mari’s leven. Mari beseft dat zijzelf nooit echt naar haar zoon heeft gezocht – in ieder geval niet op de manier waarop Nadine naar haar vader zoekt.
In gedachten blikt Mari terug op haar leven, dat ze niet meer over kan doen. Ooit stond ze op een kruispunt in haar leven en nam ze de verkeerde afslag. Of toch niet?

Dat is natuurlijk altijd de vraag. Ooit stond ik halverwege mijn leven ook op dat kruispunt en nam de afslag naar een leven in een Spaans bergdorp. Nu denk ik wel eens: hoe zou het zijn als je de kans krijgt om je leven over te doen? Zou je het anders doen – andere keuzes maken? Waarschijnlijk niet, je leeft immers het leven wat je is toebedeeld en daar horen soms ook de verkeerde keuzes bij.

Meer weten?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dat kan via mijn website: schrijfmaks.raya.org/boeken.schaduwreis.html

of via: Uitgeverij Bagage: uitgeverijbagage.nl/onze-boeken/schaduwreis/

ISBN: 978-94-91880-14-8 | € 17,95 || B&B – Viña y Rosales (Andalusië): alpujarras.alojamiento.raya.org | mail: VyR@raya.org || Wil je een verblijf in Mari’s B&B – Viña y Rosales- winnen? Houd dan de website van Uitgeverij Bagage in de gaten.